De High Tech Toekomst van het Voetbal

Perfecte Grasvelden

Deel III

William Ralston Bron: The Guardian

Amsterdam, 19 juni 2021– Er waren meer dan alleen het beschermen van spelers, er waren tv-kijkers om over na te denken. Als de Premier League zichzelf op de markt wilde brengen als een gelikt wereldwijd merk, had het een product nodig dat er goed uitzag op televisie. Modderige, bobbelige, fragmentarische plaatsen zouden niet volstaan. Omroepen begonnen “snookertafel-achtige velden” te eisen, zei Calderwood. 

Volgens Geoff Webb, CEO van de Grounds Management Association, die de Britse groundskeepers vertegenwoordigt, hebben sommige omroepen zelfs in contracten bepaald dat de velden in onberispelijke staat moeten zijn

Naarmate de pitches verbeterden, begon het spel zelf te evolueren. “Van waar we waren met het veld op Old Trafford tot hoe het werd, was dag en nacht”, vertelde Sir Alex Ferguson, die van 1986 tot 2013 Manchester United leidde, me via e-mail. “Weten dat je een consistent oppervlak van hoge kwaliteit hebt, vooral wanneer je de bal op tempo moet verplaatsen, maakt een enorm verschil.”

De kern van deze revolutie op het gebied van grasverzorging was Steve Braddock. Sinds hij in 1987 bij Arsenal kwam werken, heeft Braddock meer dan wie ook gedaan om een wereld tot stand te brengen waarin onberispelijke velden de norm zijn. Wenger beschreef het ontmoeten van Braddock als een van zijn grootste geluksmomenten. “Eindelijk vond ik iemand met een vergelijkbare passie voor het perfecte veld”, vertelde Wenger me. Braddock was de sleutel tot het verhogen van de normen in de Premier League, zei hij.

Op een stormachtige lenteochtend haalde Braddock me op van het treinstation van Radlett in Hertfordshire en volgden we de kronkelende landweggetjes naar de trainingsbasis van Colney van Arsenal, waar hij toezicht houdt op 11 velden. Het was zijn eerste week dat hij weer aan het werk was in meer dan een jaar, aangezien hij zich tijdens de behandeling voor huidkanker had beschermd tegen de pandemie.

Winst bij goed onderhoud bijna verzekerd

Bij aankomst leidde hij me rond, stopte op een gegeven moment om zijn vertrouwde projectingenieur te bellen om hem te vertellen dat de ventilatorriem van een van zijn tractoren strakker moest worden – hij kon hem op ongeveer 50 meter afstand horen piepen – en op een ander punt om over te klagen een assistent-terreinwachter die een doelpaal verplaatste zonder de wielen op te tillen. “Het zal een spoor achterlaten”, legde hij uit. Braddocks aandacht voor detail is legendarisch: een voormalige assistent vertelde me dat hij het gras met een schaar zou knippen als hij kon.

Toen Braddock als hoofd terreinbeheerder bij Arsenal kwam, was hij pas 23. In het begin, geconfronteerd met beperkte budgetten en wat hij zag als een cultuur van lage normen, werd hij gedwongen om zijn eigen methoden te bedenken. De belangrijkste was de jaarlijkse renovatie: het veld aan het einde van elk seizoen omhoog trekken om ongewenste onkruidgrassen te verwijderen, die vanwege hun ondiepe wortels de grasmat niet verankeren, waardoor de kans groter is dat ze uit elkaar vallen. Tot de komst van verbeterde technologie in 2000, vereiste dit weken van op en neer lopen over het veld met een machine die een verticuteermachine wordt genoemd.

Na verloop van tijd werden de methoden van Braddock, waaronder zijn liberale gebruik van zand om de velden sneller leeg te laten lopen, overgenomen door andere Britse tuinmannen. “Steve heeft de industrie veranderd”, vertelde Paul Ashcroft, de huidige hoofd terreinbeheerder van Arsenal, me. De renovatietechnieken van Braddock “werden nooit overwogen of voor mogelijk gehouden met de beperkte beschikbare apparatuur”. Braddock was ook blij om zijn verzamelde wijsheid te delen met andere clubs. Verschillende terreinbeheerders die ik sprak, herinnerden zich dat ze contact hadden opgenomen met Braddock voor tips over renovatie.

Geleidelijk aan begon de rol van de tuinman te veranderen. Vanaf het einde van de jaren negentig, toen de Premier League het verplicht stelde om een opleiding in plantenwetenschappen te volgen, werd het werk steeds meer datagedreven. Nieuwe technologie hielp ook. Een maaier in een stadion als Wembley werkt misschien wel 25-30 uur per week gedurende 50 weken per jaar. Om maar één keer over het Wembley-veld te gaan, moet de maaier 10 mijl afleggen, vertelde Standley me. Deze machines beginnen bij £ 11.000. Toen ik in april een rondleiding kreeg door de Dennis-fabriek in Derbyshire, waren ze 12 maaiers aan het monteren die naar Qatar moesten worden verscheept, besteld door de FIFA voor het WK van volgend jaar.

Voor Britse experts op het gebied van grasverzorging blijven de Europese normen zielig. “Ze begrijpen gewoon niet wat er nodig is om profvoetbal te spelen”, zei Stones, terugkijkend op zijn tijd als hoofd terreinman bij het Stade de France. 

Calderwood gelooft dat het aan het onderwijs ligt. Net als veel van de leidende figuren op het gebied van grasverzorging, studeerde hij grasmatwetenschap aan het Myerscough College in Preston. “Zelfs zoiets als een diploma of een Higher National Diploma, dat is in Frankrijk niet mogelijk; zoiets bestaat niet’, zei hij.

Toen hij bij PSG aankwam, was Calderwood geschokt door wat hij aantrof. Het terreinteam beschikte niet eens over de cirkelmaaiers die nodig waren om dood gras na een wedstrijd op te zuigen. 

Zelfs zoiets eenvoudigs wisten ze niet,” vertelde hij me, met de schok van een man die net had ontdekt dat zijn buren niet wisten dat ze hun gazon moesten maaien. Toen ik sprak met de plaatsvervanger van Calderwood, een Fransman genaamd Arnaud Meline, vertelde hij me dat er in zijn geboorteland gewoon niet dezelfde ‘visie’ is voor het gras. Voor de Fransen is het nog steeds “gewoon een plek waar je met vrienden gaat barbecueën”.

Wordt Vervolgd Deel IV

William Ralston is free lance journalist